Ik wil je meenemen in mijn levensverhaal, zodat je je eigen verhaal beter zult snappen en zult kunnen plaatsen. Ik wil met de wereld delen wat het doet met een mens, opgroeien in een zee van wit als een wolkje bruin. Ik schrijf deze verhalen voor jou en voor mezelf. Voor de samenleving en voor mijn zoon.’ Dalilla Hermans werd in 1986 in Rwanda geboren, op haar tweede werd ze door haar Vlaamse ouders geadopteerd. Ze groeide op in een klein dorpje in de Kempen, waar ze een van de eersten met een andere huidskleur was. Dat bracht nogal wat uitdagingen met zich mee: Dalilla werd betutteld door zogenaamd progressieve Vlamingen en uitgespuwd door racistische Vlamingen. Maar ze was ook geliefd en werd gewaardeerd door veel meer anderen. 'Brief aan Cooper en de wereld' is een doodeerlijke zoektocht naar de lessen die ze haar opgroeiende zoon móét meegeven, als persoon met een kleurtje in dit deel van de wereld. Een autobiografisch verhaal met een scherp maatschappijkritisch randje. Een boek dat ons een geweten wil schoppen en tegelijk hoopvol oplossingen aanreikt. Dalilla zou bovenal zichzelf niet zijn als er af en toe niet gelachen mag worden.
