In Leningrad laat Anna Reid aan de hand van persoonlijke verhalen van direct betrokkenen zien hoe het dagelijks leven in die belegerde stad eruitzag. Reid putte uit dagboeken van inwoners en officiële staatsdocumenten, en ze sprak met overlevenden. Ze schrijft over het meisje dat in haar dagboek koel registreert hoe een familielid verhongert en over de musici van het stadsorkest die, terwijl ze zelf de hongerdood voelen naderen, doorspelen om het moreel van de mensen te sterken.
