'De dingen die ik heb meegemaakt zijn eigenlijk te erg om te vertellen', vertelt Henk van Moock ergens in zijn levensverhaal. Toch heeft hij dat vele malen gedaan. Jaren achtereen trok hij van school naar school om, zichzelf geweld aandoend, te getuigen van zijn bittere ervaringen. En nu heeft hij zijn persoonlijke geschiedenis aan het papier toevertrouwd.
Zo'n onderneming getuigt van grote, persoonlijke moed. Van Moocks ervaringen zijn met recht te erg om te vertellen. Van Schoorl via Amersfoort naar Vught. Van Dachau, via Auschwitz naar Mauthausen. Vernedering, uitputting, honger, ijzige kou en doodsgevaar. De dood van lotgenoten, waar ook het oog reikt.
Je kunt proberen die gruwelijke ervaringen te verdringen en alles op alles te zetten om weer tot een normaal leven komen. Maar je kunt ook besluiten te getuigen. Te getuigen opdat het nooit meer zal gebeuren. Dat was de keuze die Henk van Moock heeft gemaakt. "Omdat ik nog leef en al die anderen niet, en omdat ik getuige ben geweest van hun dood, daarom moet ik getuigenis afleggen en protesteren tegen onderdrukking. Daar ga ik mee door tot mijn laatste ademtocht." En zelfs daarna. Want het levensverhaal van Henk van Moock is een monument voor alle tijden.
