De Nederlandse Opstand wordt gewoonlijk beschreven als een onomkeerbaar proces van politieke polarisering, religieuze radicalisering en militaire mobilisering. Toch vonden tot 1581 telkens opnieuw verzoeningspogingen plaats om verdere escalatie van het conflict te voorkomen. Daarbij probeerden zowel edellieden als koninklijke en keizerlijke vertegenwoordigers het conflict op diplomatieke en verzoenende wijze te beslechten. Welke verzoeningspogingen werden ondernomen? Waarom werd dit telkens opnieuw geprobeerd? En vooral, in welke mate hadden deze toenaderingspogingen kans van slagen?
Op basis van archivalische en gedrukte bronnen brengt dit boek de redenen voor, en mogelijkheden van de vredesonderhandelingen tijdens de beginjaren van de Opstand in kaart. Uitgaand van de raak- en breekpunten tussen adellijke en Habsburgse verzoeningspogingen werpt dit boek een nieuw licht op de vraag waarom de onderhandelde hereniging met Filips II in 1579- 1580 gedeeltelijk plaatsvond en zo een bijkomend motief creëerde voor het Plakkaat van Verlatinge in 1581.
