Willibrord gaat in de vroege schriftelijke bronnen schuil achter wonderverhalen, idealiseringen en stichtelijke verzinsels. De bronnen vertellen van een Willibrord die met zo veel gezag predikte, dat de Friezen zich snel en massaal tot het Christendom bekeerden. Men gaf Willibrord fraaie titels: ‘Aartsbisschop der Friezen’, ‘Apostel van Friesland’ en ‘Aartsbisschop van Utrecht.’
Bij zijn dood in 739 was echter alleen het zuidelijk deel van de door Friezen bewoonde landstreken met het Christendom in aanraking gekomen en Utrecht zou pas decennia later een bisdom worden. Dit boek gaat de weg terug naar de ware Willibrord, een Angelsaksische missionaris in oorlogstijd, een missionaris in dienst van de Frankische machthebbers, die slechts een klein deel van zijn idealen kon realiseren.
Politieke en militaire omstandigheden stonden een snelle bekering in de weg. Bovendien was de afstand wel erg groot tussen de oude Germaanse natuurreligie van de Friezen en het Christendom, een religie uit een boek dat ontstaan was in een geheel andere cultuur en bovendien de religie van de vijand.
