Fictieve landschappen schildert Ingrid Simons (Eindhoven, 1976). Volgens kunsthistoricus Rick Vercauteren zijn deze landschappen nu eens ruig en materieel, dan weer ingetogen en spiritueel, maar fungeren ze steeds als ‘vehikel voor sterk sferische associaties met fenomenen als aarde, licht, kosmos, lucht en soms ook water’.
Hoewel landschapselementen als bosschages en stromen, paden en luchten vaak wel min of meer herkenbaar zijn, is het werk sterk abstract. In vormentaal en in kleurgebruik. Het overvloedige materiaalgebruik - dik en pasteus, dan wel subtiel en waterig - draagt bij aan het soms vervreemdende karakter.
Zelf spreekt Simons liever over ‘op zichzelf staande expressieve ruimten, die alleen bestaan door de fysieke daad van het schilderen’ dan over landschappen. Zij wil het landschap ontmantelen en een nieuwe, ruwe en fysieke realiteit creëren van haar persoonlijke ervaring.
Schilderen is voor haar ‘een zoektocht om een middenweg te vinden tussen het beeldhouwen met de verf en het oplossen van verflagen, tussen het opbouwen en afbreken van opkomende structuren en patronen uit die ontbinding.’
Volgens de Haagse kunst- en cultuurblogger Bertus Pieters refereert het werk in verfbehandeling en onderwerpkeuze aan het neo-expressionisme van eind vorige eeuw.
Simons zelf ziet het als haar persoonlijke bijdrage aan de historische traditie van het landschapsschilderen.
Kees Verbeek
