Mijn hoofdpijn is verdwenen,
mijn borstkas voelt weer schoon.
Korstmos groeit op mijn schenen
sinds ik in Drenthe woon.
Sinds Lévi Weemoedt het treurige Vlaardingen heeft verlaten, lacht het geluk hem toe. Maar de mens kan dan wel een nieuwe omgeving opzoeken,
zijn ziel verhuist mee.
Goddank, want ook in de veengebieden en op de Hondsrug blijft de vrolijke wanhoop uit Weemoedts aderen stromen. Wie eenmaal heeft doorgeleerd in het pessimisme komt daar niet zomaar van af.
In deze eerste nieuwe verzenbundel na Met enige vertraging heeft Lévi Weemoedt de oude kluizenaar in zichzelf hervonden. Maar dat kluizenaarschap belemmert hem niet om oog te hebben voor alle gekkigheid van deze tijd – en die belachelijk te maken.
Aan mijn therapeut te horen
zit mijn bril
tussen mijn oren
