Haar vorige bundel gaf Jane Leusink een overkoepelende structuur mee. In Een grazende streep in de lucht kiest ze voor lange, soms verhalende gedichtenreeksen met foto’s. Ze zoekt naar de grenzen van de poëzie en komt uiteindelijk, zoals in ‘Gras’, terecht in een gebied dat poëtisch proza genoemd kan worden, zonder dat er van een prozagedicht sprake is.
In Een grazende streep in de lucht dicht Leusink ook op indringende wijze over de geschiedenis van haar Joodse schoonfamilie.
Over Tot alles goed strak staat:
‘Onvoorspelbaar is Leusink als dichter, onconventioneel en levenslustig, soms tegendraads en opstandig. Leusink schrijft geen aangeharkte poëzie, wel poëzie waaraan je blijft haken […].’ Eppie Dam in de Leeuwarder Courant.
‘Jane Leusink dicht met een groot, klassiek gevoel voor compositie en voor de muzikale tover van poëzie.’ Abe de Vries op de Contrabas.
Iemand zegt: Besef is als een slinks dier dat je bespringt
je ziet jezelf verliefd weerspiegeld in een stuk
van elkaar, plant je voort, hunkert naar geluk.
Soms maak je oud brood vochtig, dan weer vers
soms slaat de oven alarm, schrik je van die wijs
die vijf minuten gingen razendsnel voorbij, te snel
je draait er vijf minuten bij. Tijd is voor en achter tijd.
