Is een man nog een vader als zijn kind niet meer leeft? Dit vraagt Viktor zich af wanneer hij vrijkomt na elf jaar gevangenis. De wereld die hem ooit heeft veroordeeld voor de dood van zijn kind, herkent hij nauwelijks meer. Op zoek naar wie hij is, ontmoet hij de Gier, een oude man uit het misdaadmilieu.
Renée, een vrouw van negenentwintig, richt het woord tot haar zoontje. Toen ze vier was overleefde ze een herseninfarct, op haar
negende ontdekte ze haar magische krachten. Nu, in 2035, is ze een steenrijke kunstenares. Haar werk verandert tal van mensenlevens,
terwijl haar leven eenzaam is en wordt bedreigd.
In 1985 is de grootvader van Renée, een politie-inspecteur, getuige van de laatste en bloedigste terreuraanval van De Bende. Vanaf de parkeerplaats voor de supermarkt ziet hij iets wat niemand anders opvalt. Dertig jaar later krijgt hij een laatste kans om zijn gelijk te halen.
Zin voor zin, zoals Peter Terrin dat kan, spint hij de lezer in. Verleden, heden en toekomst komen samen in een intens en melancholisch verhaal over wie we zijn en wat we doen.
'Ze luisterden zwijgend naar de autoradio. Hij zou weten wanneer het zover was. Dat had de Gier hem verzekerd. Viktor moest de oude man voor de kleren van Alex een wederdienst bewijzen, maar wat die wederdienst inhield kon de Gier niet zeggen. Hij schudde zijn hoofd, onder zijn kin zwaaide het oude, lege vel obsceen mee. Het moment zou komen, en als het moment kwam dan vertrouwde hij erop dat Viktor hun overeenkomst eerbiedigde. Hij hoefde niets te doen, alles zou vanzelf gaan.'
