‘Als het van François afhangt, wordt het verleden afgeschaft. Zo simpel is dat niet. Ik leef met de gevolgen van zijn verleden. Hij maakte mij moeder van dat monster.’
Op haar oude dag doet Irma Laureys noodgedwongen afstand van haar voormalige leven en begint ze een nieuw bestaan als Irene Lauwers. Dat valt absoluut niet mee. Ze gaat kapot van heimwee en loopt verloren in haar eigen hoofd. Om te ontsnappen aan het alleen-zijn besluit ze een oude droom waar te maken: ze zal een vrouwelijke Permeke worden. Haar aanpak lijkt te werken, tot het verleden weer opduikt in haar tuin, broek op de enkels, armen om de buurvrouw: haar zoon, haar monster.
Ingrid Verhelst schreef een novelle waarin tekst en beeld in een wonderlijke dialoog treden. De plot is onheilspellend,
de schilderijen van Herman Van Nazareth bezwerend. Enkel de tijd wijst uit welke waarheid Irma verzwijgt, welke leugens ze handhaaft tot er geen ontkomen meer aan is.
