Hoe het contact tussen patiënt en hulpverlener zou moeten verlopen is een hot item in media en maatschappij. Zelfonthulling zet hulpverleners aan het denken over vraagstukken die aan deze kwestie raken.
Zelfonthulling in de geestelijke gezondheidszorg is tot nu toe een onderbelicht thema geweest. Dat is vreemd, want in een therapeutische relatie gaat het om een ontmoeting tussen mensen, ieder met een eigen geschiedenis, een eigen levensverhaal met ups en downs en een eigen persoonlijk groeiproces. Het is zeer waarschijnlijk dat deze verhalen elkaar soms raken, dat momenten van crisis en persoonlijke groei op bepaalde punten overeenkomen. Is het dan niet logisch en vanzelfsprekend om als behandelaar een eigen ervaring of inzicht mee te geven aan de patiënt?
Onontkoombaar
Bovendien ontkom je niet aan zelfonthulling, ook als je misschien zelf denkt dat je je neutraal opstelt. Zelfonthulling begint immers al als je patiënt je vooraf googelt, bij de eerste kennismaking, en wanneer hij de spreekkamer binnenstapt.
Interessant vraagstuk
In Zelfonthulling bezinnen verschillende auteurs zich op de vraag hoe je je rol als hulpverlener invult in het contact met je patiënten. De verschuiving in de omgangsnormen brengt interessante vragen met zich mee. Zijn er algemene regels op te stellen of hangen de omgangsnormen af van de individuele situatie en persoonlijkheid van de therapeut?
Zelfonthulling biedt vernieuwende perspectieven op een nog steeds gevoelig gebied in de professionele hulpverlening.
