In deze tweede bundel ontwikkelt Koleka Putuma de thema’s uit haar eerste werk Collectief geheugenverlies verder. Ook hier gaat het over de positie van een jonge zwarte en lesbische Zuid-Afrikaanse vrouw in een land dat nog nabloedt na eeuwen kolonisering en driekwart eeuw Apartheid. Maar de accenten verschuiven van het politieke en sociale leed dat nog altijd nazindert naar de moeizame opbouw van een eigen cultuur in een door niet-zwarten gedomineerde wereld. Daarom roept ze de herinnering op aan pioniers als Nina Simone, Brenda Fassie en Miriam Makeba:
telkens ze het je vroegen
is het dan
May-kay-ba
Mer-ker-bi
Mu-ka-ba
Me-ker-bah
Mi-kay-beh
en jij
beleefd en vriendelijk
Makeba, yes.
Daarom pleit ze ook voor de herontdekking en opwaardering van de Afrikaanse talen en cultuur en is ze bijzonder scherp voor niet-zwarten, die ondanks alles hun vooroordelen niet kunnen wegsteken, maar evenzeer voor zwarten die zich door de bling bling van de westerse entertainmentcultuur laten verblinden. Deze nieuwe bundel is, opnieuw, een hartstochtelijk, soms ironisch en af en toe wrang requisitoir voor Afrikaanse authenticiteit.
Koleka Putuma (1993) debuteerde in 2017 met Collective Amnesia, dat intussen in zes talen vertaald werd en meteen een bestseller werd. Ze is ook een rapper en podiumkunstenares die zowel in Zuid-Afrika als daarbuiten bekend geworden is. In haar verzen maakt ze vaak gebruik van herhalingen die doen denken aan muzikale hoogstandjes als Boléro van Ravel die de lezers in een wervel van beelden en ideeën meesleuren, of van understatements die vanwege datgene wat niet gezegd maar gesuggereerd wordt soms harder aankomen dan de scherpste pamfletten.
Ludo Abicht (1936) doceerde filosofie en literatuur in Canada (Fredericton), de USA (Antioch en Berkeley), Gent en Antwerpen.Hij vertaalde gedichten van onder meer Emily Dickinson, Pablo Neruda en William Carlos Williams.
