We leven in een wereld waar we niet zonder meer op kunnen vertrouwen, in een tijd die ons terugwerpt op onszelf. Wat hebben we nog dat hard en houdbaar is? Het lichaam. Dat is er, staat op, gaat naar het werk, komt terug, eet, vrijt, slaapt en verschijnt. Het lichaam van verlangen en van vertwijfeling. Maar tenminste het lichaam: dat hebben we, houden we en koesteren we.
Wat hebben we nog dat hard en houdbaar is? In het tweede deel van Ik geef me bloot zijn dat ‘de kinderen’. In rake observaties verschijnen ze: één voor één. Hoe ze doen, hoe ze kijken, waar ze op lijken en hoe ze ons raken. Zij belichamen de hoop op verandering in een ritme van samen optrekken en individueel verschillen. De taal van Saleming is teder en nabij. Precies in het woord. Van Rosmalen toont felheid en brutaliteit in de kleur. Het rood van het bloed: kwetsbaarheid en kracht van het blote zijn.
De tekst ‘er zijn kinderen’ werd voor het eerst uitgesproken op een onderwijsconferentie. De deelnemers waren geraakt en vroegen of ze de tekst nog eens mochten lezen. Bart &Anouk hebben de tekst op muziek gezet en er samen met filmer Maarten Heijer, HKU en NIVOZ een filmpje van gemaakt als nieuwjaarswens 2022. Een onverwacht groot bereik op social media en talloze vervolgoptredens waren het gevolg. Door tekeningen omlijst staat ‘er zijn kinderen’ nu in deze bundel.
Van Anouk Saleming en Bart van Rosmalen verscheen eerder Maangezichten en Lang voor er woorden waren.
