“Alles is veranderd. Je voelt het in de koude lucht, in de mist die rond onze huizen hangt. Je voelt het in de stenen beelden van onze goden, die men de rug toekeert. Je voelt het in je hart, in het hart van Orton. In de kille straten vergeet ieder-een de hoop. Mensen leven om te dienen en dienen om in leven te blijven.”
Ravacur is een stad in opkomst, zegt men overal. Een stad die snel zal uitgroeien tot een welvarend rijk. Neara ziet haar kans wanneer haar oom erheen vertrekt voor zijn baan als belastinginner. Ze reist met hem mee in de hoop dat de stad haar andere mogelijkheden biedt dan een grimmige toe-komst waarin ze hem opvolgt.
Al snel blijkt dat de beloofde welvaart een bittere na-smaak heeft. Rijkdom en voedsel wordt hier niet met iedereen gedeeld. Terwijl er een bijzonder strenge winter heerst, moeten bewoners buiten aan een muur bouwen.
Niet alleen Neara trekt de rechtvaardigheid hiervan in twijfel. Onder de dorpelingen hoort ze steeds meer gefluister over Orton, de naam die Ravacur vroeger droeg. Ze ontmoet mensen die terugverlangen naar het dorp zoals het vroeger was. Vira, die gelooft dat zij er is om hen van de kou en onderdrukking te red-den. Déno, een verbannen jongen die weinig loslaat over wat hij met de sneeuw te maken heeft. En Firan, een rebel die achter zijn vrolijke masker een diepe duisternis verbergt.
Neara wordt steeds verder meegesleurd in de onrust. Als ze achter de prijs van haar keuzes komt, lijkt het al te laat om het dorp en de bewoners nog haar rug toe te keren.
