Adriaan Raemdonck praat als een Panter, lenig en ontembaar, in hoogsteigen maximes. Twaalf postulaten dienen als emblemen om meer dan vijftig jaar kunstgeschiedenis te markeren. Hij vertelt over bevrijding en verbinding. Over dromen en de elektriciteit niet kunnen betalen. Over het onzichtbare zichtbaar maken. Over Ensor en Richter, Cox en Bervoets, en al die andere Panters in crime.
Het beroep ‘galerist’ bestond nauwelijks, dus heeft Adriaan het uitgevonden. Hij gaf het vorm en inhoud, en vocht voor de rechten van kunstenaars en verzamelaars. Als voorzitter van de Belgische Moderne en Hedendaagse Kunstgaleries (BUP) en van de Federation of European Art Galleries (FEAGA) inspireerde hij de hele kunstwereld met zijn veldwerk. Adriaan leerde zijn volk exposeren.
Zijn galerie De Zwarte Panter in de Antwerpse binnenstad is de oudste van het land en een levend geheugen van de twintigste-eeuwse schilderkunst. Iedereen is en blijft er welkom. Adriaan kiest geen kleur. Hij gaat voor het volledige palet en het plezier van het mengen. Als je voor een werk van Magritte staat, denk je ook niet voor wie of wat die zou gestemd hebben.
Guinevere Claeys en Johan Faes zijn journalisten en elkaars eerste lezers. Na Guineveres rake portret van Adriaan Raemdonck in De Standaard volgden talloze praat- en luistersessies waaruit Johan dit elixir d’Adrien distilleerde.
