We worstelen vaak met onze hang naar ironie. Want nemen we nog wel iets serieus? Guido Vanheeswijck toont dat denkers in de lijn van Socrates altijd weer de lach als middel hebben gehanteerd om ons, Europeanen, wakker te schudden en onze zekerheden onderuit te halen. De lach kent talloze schakeringen die Vanheeswijck nauwgezet beschrijft: superieur, grimmig, sluw, cynisch, kwetsend, tragisch, flauw, open, begrijpend, innemend, inlevend, respectvol. Zo groeit De draad van Penelope uit tot een fascinerende tocht door de Europese ideeëngeschiedenis.
