‘Ik kan me geen mens voorstellen die zo kinderachtig is als ik’, zei Astrid Lindgren toen ze ver in de tachtig was.
Kijk. Ik had ook nooit gedacht een kinderboek te schrijven over waardig oud worden, maar iemand moet het doen. Oud worden is vaak een hoop gezeur van ‘o, mijn knieën zijn zo stram’ tot ‘ik moet voor het donker thuis zijn’. Iemand die er op haar oude dag nog stevig de lol in hield, was de wereldberoemde schrijfster Astrid Lindgren. Naar het schijnt klom Astrid als volwassene nog langs de buitenmuur van raam tot raam op de derde verdieping en wierp ze zich zelfs op rijdende trams. De tachtigste verjaardag van haar vriendin Elsa, vierden ze samen in een boom. Zo kan het dus ook.
Op hoogstpersoonlijke wijze gidst Barbara Rottiers je in een handvol levenslessen door het leven van de oma van Zweden en de moeder van Pippi Langkous: het eeuwige kind Astrid Lindgren. Ze neemt je mee naar de rode huisjes van Astrids jeugd in Småland, langs de KAK (ja, echt) en het (sst) spioneren in Stockholm tot aan haar begrafenis op, niet geheel toevallig, Internationale Vrouwendag. Ze kruipt Astrid wel niet achterna op daken en in bomen – want eens een poepschuiver, altijd een poepschuiver.
