Albert Alberts (1911-1995) liet een uniek en persoonlijk oeuvre na met beroemde titels als 'De eilanden' en 'De vergaderzaal'. De schrijver was een duizendpoot: hij werkte als journalist, vertaler, historicus, memoiresschrijver én romancier. Alberts woonde en werkte onder andere in Amsterdam, Parijs en Nederlands-Indië en zijn werk werd bekroond met de Constantijn Huygensprijs en de P.C.Hooftprijs.
Zo imponerend als dit leven lijkt, zo bescheiden was de man erachter. 'Alberts was een groot schrijver en een bescheiden mens,' schrijft Graa Boomsma in zijn biografie, 'die in ogenschijnlijk openhartige vraaggesprekken toch zijn tong achter zijn tanden hield.' Alberts zweeg liever over zijn persoonlijke leven dan dat hij anderen daarmee lastigviel. Zo heeft hij altijd het liefdesdrama in het vooroorlogse Parijs verzwegen en schreef hij op welhaast laconieke toon over zijn internering door de Japanners.
Alberts bleef zelf het liefst op de achtergrond en ook over het werk van Alberts wordt vaak gesteld dat de betekenis juist te vinden is in dat wat verzwegen wordt. 'Leven op de rand' is de vertelling van dat onuitgesprokene leven, waarin Boomsma op lichte toon maar met precisie de schrijver het voetstuk geeft dat hij altijd verdiende.
'Hem een van de grote naoorlogse schrijvers noemen is juist, maar klinkt als het over hem gaat pompeuzer dan bij wie dan ook. Het is alsof zijn werk iedere loftuiting enigszins belachelijk maakt. In zijn werk tref je nooit één zin aan die evengoed van een andere auteur had kunnen zijn.' - Juryrapport P.C. Hooftprijs
'Hij beheerste bij uitstek de kunst van het weglaten en verzweeg meer dan hij uitsprak. Alberts moet als geen ander doordrongen zijn geweest van de onkenbaarheid van mensen en van de principiële raadselachtigheid van hun levens.' - Trouw
