M. Vasalis (pseudoniem van M. Droogleever Fortuyn-Leenmans, 1909-1998) is een begrip in de Nederlandse letterkunde.
Zo bekend als haar poëzie is, zo afgeschermd is haar leven altijd geweest. De drie bundels Parken en woestijnen (1940), De vogel Phoenix (1947) en Vergezichten en gezichten (1954), die zij bij leven publiceerde, gingen ruim 270.000 maal over de toonbank. Na haar dood verscheen in 2002 nog De oude kustlijn.
Aan haar zelfgekozen onzichtbaarheid komt met de verschijning van deze monumentale biografie, geschreven door Maaike Meijer, een einde. In M. Vasalis. Een biografie ontvouwt zich een uniek vrouwenleven in de twintigste eeuw. Een leven dat zoveel veelzijdiger blijkt te zijn dan waartoe het door gebrek aan informatie was terugbracht: een worsteling met haar dichterschap. M. Droogleever Fortuyn was psychiater, had een gezin, onderhield vele intense vriendschappen en correspondeerde met kunstenaars, uitgevers, schrijvers en dichters.
Uit een rijkdom aan ongepubliceerd materiaal, waaronder autobiografische schetsen, (gelegenheids)gedichten, brieven, essays, delen van een libretto, dagboeken en verhalen rijst een fascinerende kunstenaar op die zich intensief verbond met zichzelf en anderen en die tot in haar
vingertoppen leefde.
In deze biografie leest men voor het eerst over Vasalis' studietijd in Leiden, haar praktijk in Amsterdam tijdens de oorlog, haar reizen naar Zuid-Afrika en de Verenigde Staten, haar humor, haar dromen en droefheid, en haar ideeën over kinderpsychiatrie en literatuur. Maaike Meijer geeft in soepele taal gestalte aan deze sprankelende persoon en slaagt erin de bronnen van Vasalis' poëzie en schrijven bloot te leggen.
