Aan het eind van het eerste decennium van deze eeuw introduceerde Fisher de term ʻkapitalistisch realismeʼ om ʻhet wijdverbreide gevoel te beschrijven dat het kapitalisme niet alleen het enige levensvatbare politieke en economische systeem is, maar ook dat het nu zelfs onmogelijk is om er een coherent alternatief voor te bedenken.ʼ Hij breidde het concept uit in zijn boek Capitalist Realism: Is There No Alternative uit 2009, waarin hij stelt dat de term het best de ideologische situatie beschrijft sinds de val van de Sovjet-Unie, waarin de logica van het kapitalisme de grenzen van het politieke en sociale leven is gaan afbakenen, met belangrijke gevolgen voor het onderwijs, geestesziekten, popcultuur en methoden van verzet. Het resultaat is een situatie waarin het ʻmakkelijker is om je het einde van de wereld voor te stellen dan het einde van het kapitalisme.ʼ
