Judith Herzberg debuteerde in 1964 met de dichtbundel Zeepost. Daarna volgden vele andere bundels waaronder Beemdgras, Strijklicht, 27 liefdesliedjes, Wat zij wilde schilderen, Zoals, Soms vaak, Liever Brieven en 111 Hopla’s. De bloemlezing Doen en laten behoorde in 1994 tot de honderd beste boeken.
Behalve poëzie schrijft Herzberg ook toneelstukken en scenario’s. Eerder ontving zij de P.C. Hooftprijs voor haar gehele oeuvre. Herzberg is erelid van de Nederlandse Maatschappij voor Letterkunde. In 2018 ontving zij de Prijs der Nederlandse Letteren. In het juryrapport stond: ‘Herzbergs poëzie is hartverscheurend eenvoudig en juist daardoor complex. Haar precieze observaties uit het dagelijks leven leggen iets essentieels van het menselijk verkeer bloot. Haar werk kan zich meten met dat van Nobelprijswinnares Wislawa Szymborska. Haar toon is altijd natuurlijk, zo natuurlijk dat die alleen maar het gevolg kan zijn van een enorme beheersing van taal en vorm, van techniek. Die beheersing blijkt ook uit de manier waarop ze klank gebruikt. Haar taal nadert de muziek.’
