‘Schrijven is een spel dat je met zijn tweeën speelt,’ luidde het credo van Georges Perec. En maar zelden zal een oeuvre zozeer geschreven zijn vanuit de behoefte om met de lezer een vriendschappelijk duel aan te gaan. Georges Perec, een gebruiksaanwijzing speelt dit spel mee en volgt de sporen die naar de kern van dit sprankelende maar ook intens melancholieke oeuvre voeren. De beschrijving van Perecs leven en de ontstaansgeschiedenis van zijn literatuuropvatting vormen de opmaat naar beschouwingen over zijn belangrijkste prozateksten. Leidraad is de vraag hoe de door Perec zo vindingrijk gehanteerde vormen en technieken zich verhouden tot de verbeelding van zijn persoonlijke geschiedenis.
